Bądź otwarty na to, co przynosi życie! Podsumowanie 2015.

Kiedy minął ten rok? Nie mogę uwierzyć, że to już trzecie podsumowanie, które publikuję na blogu. Nie mogę uwierzyć, jak szybko rośnie liczba i częstotliwość moich wyjazdów i podróży. Nie mogę też uwierzyć w historie, które zdążyły się w międzyczasie zadziać. Przecieram oczy ze zdumienia i myślę sobie - życie usłane jest różami. Choć te róże mają czasem potworne kolce i tak jestem wielką szczęściarą!

Koniec studiów, praca i klasyczne dorosłe życie. Albo nie.

Niby byłam gotowa na to, że życie mnie zaskoczy, ale rok 2015 rysował się w mojej głowie jako jedna wielka niewiadoma. Byłam na piątym roku studiów, więc jedynym tegorocznym pewnikiem było ich zakończenie. W kwestii podróżowania wszystko kręciło się wokół styczniowego wyjazdu do Dubaju i na tym kończyły się moje tegoroczne plany. Ale wiecie, jak to jest z planami... W lutym, w ostatniej możliwej chwili, zdecydowałam się wziąć urlop studencki, bo czułam, że status studenta może mi się jeszcze przydać - pomyślałam, że może na przykład wyjadę na jakieś stypendium, chociażby na praktyki Erasmus. Jak wiecie nie pojechałam, za to studia jednak skończyłam, a urlop każe mi tylko czekać z obroną (jak się domyślacie, zostanie panią magister to punkt obowiązkowy do zrealizowania w roku 2016 - i to akurat jest plan do wykonania, bez żadnego ALE).

Na wiosnę przez chwilę postanowiłam popracować "w zawodzie", za biurkiem, w małej, nudnej firmie zajmującą się corporate wellness. Wytrzymałam zaledwie nieco ponad dwa tygodnie. Z radością zaniosłam szefowi wypowiedzenie i tego samego dnia rozpoczęła się moja przygoda z obecną pracą. Przypadek? Nie sądzę. Z ogromnym entuzjazmem, już w trakcie zajęć na studiach, zaczęłam najlepszą pracę na świecie, więc od maja czekałam tylko, aż skończy się faktyczne studiowanie i będę mogła wyjeżdżać bez ograniczeń. Od tego czasu wszystkie moje tegoroczne wyjazdy były już zawodowe. Cypr, Rodos czy ukochana Hiszpania stały się moim miejscem pracy. Spełniło się jedno z moich największych marzeń i to z tych, o których nigdy nie przypuszczałam, że mogą się spełnić. 
 

Podróżnicze cyferki, czyli #12nowychmiejsc

 

Lekarstwem na depresję po Erasmusie miało być jeżdżenie, więc na początku tego roku wymyśliłam sobie sposób na samodyscyplinę - tak powstał plan #12nowychmiejsc. Założenie było proste - raz w miesiącu odwiedzam miejsce poza Żywcem i Krakowem. Nie sądziłam, że tak często będę np. w Warszawie, co w pewnym momencie chyba przestało się już liczyć jako nowość, ale zgodnie z postanowieniami spełniało założenia (pełną listę odwiedzonych przeze mnie miejsc z linkami do postów możecie znaleźć tutaj). Do maja szło mi całkiem nieźle (wyjazd do Kopenhagi na 48h w środku tygodnia nie był niczym nadzwyczajnym), a później to już praca pozwoliła mi zrealizować założony plan aż w kilkudziesięciu procentach. Nie musiałam martwić się o wyjazdy, bo zawsze coś było na horyzoncie.

Nie spodziewałam się, że ten pomysł narzuci mi aż taką dyscyplinę. Poważnie, to była najlepsza motywacja do działania. Po erasmusowych smutkach nie ma już śladu! :) Są tylko same fantastyczne wspomnienia i wciąż powiększający się głód wyjazdowy.  

Udało się! W 2015 roku poznałam więcej niż 12 nowych miejsc i przynajmniej raz w miesiącu ruszyłam się poza Żywiec i Kraków. Były wyjazdy dalekie i egzotyczne, jak i pobliskie wyjścia w góry. Plan  w pełni zrealizowany!

• Tylko samolotem pokonałam 32000 kilometrów. Do tego dochodzi droga lądowa w ich  liczbie ponad 8 tysięcy, co daje ponad 40 000 km w ciągu roku! Udałoby się okrążyć kulę ziemską!

• Odbyłam 16 lotów samolotem

• Odwiedziłam 12 krajów, czyli wzorowo - jeden w miesiącu ;)

• Trafiłam na swojej drodze na niezliczoną ilość niesamowitych ludzi. Nie wyrażą tego żadne słowa, ani tym bardziej żadne cyferki.

Największa radość to drugi człowiek

Erasmus nauczył mnie ogromnej otwartości i jeszcze większej ciekawości drugiego człowieka. Po powrocie  przygasło to wraz z moją chęcią aktywnego życia, ale postanowiłam wziąć się w garść, żeby to życie przestało mi przeciekać przez palce. A wszystko zaczęło się od - nieraz już wspominanej na blogu - Magdy, z którą wybrałam się na galę Bloga Roku 2014. Tam przełamałam pierwsze lody w poznawaniu "ludzi z internetów", a potem... Jakoś już poszło. Pojechałam do Cieszyna, gdzie poznałam kilkadziesiąt fantastycznych blogerów podróżniczych i stwierdziłam, że teraz to nie ma mowy żebym przestała prowadzić bloga (po Dubaju to już na sto procent miałam go zamykać). Za każdym razem, gdy dzięki blogowi poznaję nowych ludzi (a poznaję ich mnóstwo i to nie tylko blogerów) myślę sobie, że to najfajniejsza sprawa w tym całym blogowaniu :)

Idąc tym tropem, dochodzimy do punktu ostatniego, którym jesteście WY. Jest Was tu kilkukrotnie więcej niż przed rokiem, co jest dla mnie ogromną radością i wielką nagrodą za czas i zaangażowanie, który przeznaczam na prowadzenie bloga. Przybywa Was na blogu, na Facebooku, Instagramie i w innych mediach społecznościowych. Coraz częściej macie odwagę napisać, albo skomentować coś tutaj, na Facebooku, czy odezwać się na Snapczacie. I za to z całego serca Wam dziękuję. Bo poznając Was (tak, właśnie w tych komentarzach i wiadomościach), dużo łatwiej i przyjemnie mi się dla Was pisze. Sami chyba wiecie, że dialog fajniejszy jest niż monolog :)

To był bardzo dobry rok. Zaskakujący, pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji i ogromnych możliwości i szans, jakie dało mi życie. Wymagał ode mnie gigantycznej odwagi, otwartości i podjęcia kilku ważnych decyzji. Dlatego wcale nie jest mi smutno, że wciąż jestem studentką, że nie mam etatowej pracy w korporacji i że znowu mieszkam w górach (to jest przecież superowe!). I właśnie dlatego, że życie znów potoczyło się inaczej, niż sobie myślałam, wszystko co przede mną pozostaje w sferze marzeń. Pod choinkę dostałam takie prezenty (każdy od innej osoby), jakby Ktoś chciał mi podpowiedzieć, co może się wkrótce wydarzyć, ale boję się głośno o tych marzeniach mówić. Za realizację innych wzięłam się już teraz. Tylko w kwestii planowania moja postawa nie zmienia się ani trochę.

Plany są od tego, żeby je zmieniać. Grunt to otwartość na to, co wspaniałego może przynieść Ci życie!

Na nadchodzący 2016 rok życzę Wam właśnie takiej otwartości i odwagi, żeby czasem zdecydować się na coś, co życie podsunęło Wam pod nos, choć ani trochę nie było to przez Was planowane.

Za zdjęcia dziękuję mojej niemożliwie uzdolnionej siostrze Aleksandrze. 

---

Spodobał Ci się ten post? Będzie mi  miło jeśli podzielisz nim na Facebooku, albo  zostawisz komentarz :)
Zapraszam Cię również na  facebook'owy fanpage!